دل خسته از بی کاری، شرمنده از نان شب
حکایت، حکایت کارگرانی است که آفتاب نزده با کیسه ای به دست از خانه بیرون میزنند و دور یک فلکه جمع می شوند تا شاید بتوانند لقمه ای حلال برای خود و فرزندانشان دربیاورند، کارگرانی که اگر نتوانند کاری در آن روز داشته باشند باید آخر روز با دستانی خالی و شرمنده راهی خانه شوند.
به گزارش نگاه خراسان جنوبی؛ ساعت هنوز شش صبح نشده است. خیابان خلوت، اما اطراف فلکه انقلاب که حالا به محلی برای تجمع کارگران گذری تبدیل شده شلوغ است. مردانی با صورت‌های خسته و چشم‌هایی منتظر، بی‌هیچ سایبانی، زیر آسمان نشسته‌اند.
صدای یکی از آن‌ها که معلوم است روزهای زیادی را با این انتظار صبح کرده، می لرزد وقتی می‌گوید:«صبح تا شب کنار خیابون می‌ایستم، کسی نمیاد. اگر هم بیاد آنقدر چک وچونه میزند سرقیمت که خدا می داند و درنهایت هم کسی را باخودشان می برند که حقوق کمتری بگیرد و کار بیشتری کند.»
گویا دلش پر است از این زمانه«نمیدانم شاید قسمت ما این بوده است که درد بکشیم، دردی که فقط بیکاری نیست، درد بی حرمتی است؛ بی حقوقی، دردی که آخر ماه صاحبخانه می گوید کرایه خانه ام را بده و من پولی نداشته باشم.»
سواره از حال پیاده کی خبر دارد؟!
رضا، کارگر دیگری که آن طرف تر ایستاده بود به سمت ما آمد و گفت: می گویند هفته کارگر اما کدام مسئول از حال ما کارگران خبر داد؟ کدام یک می دانند شرمندگی پیش همسر و بچه ها یعنی چه؟
سرش را در حالی که تکان می دهد ادامه داد: بعضی روز ها تا غروب می‌ایستم، هیچ‌کس نمیاید. اگر هم بیاید، یک کار سنگین دارد، گاهی اوقات هم کمتر از چیزی که می گویند حساب می‌کند. نه بیمه داریم، نه امنیت، فقط باید دعا کنیم که کار باشه.
کارگر دیگری، پیرتر از بقیه، لبخند تلخی میزند و اضافه می کند: ما را به چشم آدم نمی بینند. انگار برده‌ایم. فقط وقتی کار دارند یاد ما می‌افتند، آن هم با منت.
وی ادامه می هد: ما کارگران گذری برایمان از صبحانه و نهار هم خبری نیست اگر هم صبحانه و یا نهار بدهند از حقوقمان در آخر روز کم می کنند البته که صاحب کارهایی هم پیدا می شوند که به فکر ما باشند.
از او دور می شوم و او با چشمی به جاده و دلی پُر از امید و اضطراب، منتظر کارفرمایی است که شاید بیاید، شاید هم نه. نه بیمه ای هست، نه حقوق ثابتی؛ فقط جان‌هایی است که ارزان فروخته می شوند و صدایی که شنیده نمی شود.
هیس! اخراج می شوید
اما درد فقط برای این کارگران فصلی نیست. حتی آن‌ها که به قول خودشان «شرکتی» هستند و روزی هشت تا ده ساعت کار ثابت دارند، باز هم آرامش ندارند.
یکی از کارگران کارخانه کاشی نیلوفر بیرجند نیز اینچنین می گوید: الان اردیبهشت ماه است و ما حالا حقوق برج ۱۱ را دریافت می کنیم، شاید خنده دار باشد اما همان را هم به ما نصفه و نیمه و خورد،خورد می دهند.
وی ادامه داد: اگر هم قطعی برق باشد و یا مشکل دیگری پیش بیاید باید مرخصی اجباری برویم و بس.
این کارگر که از ترس آن که اخراجش کنند تمایلی به آوردن نامش هم در گزارش نداشت ادامه داد: حقوقمان هم نهایت همان قانون کار است و از افزایش حقوق و پاداش و دیگر مزایا هم خبری نیست اگر هم بخواهیم اعتراضی کنیم در نهایت به ما می گویند بروید حسابداری و تسویه حساب کنید.
وقتی پای درد دل این کارگران می نشینی، فقط از مشکلات مالی نمی شنوی. دردشان بیشتر از بی پولی، بی احترامی و بی پناهی است. آن‌ها نه خانه ی کارگری دارند، نه صنفی که پشتشان باشد. هر کسی اگر بخواهد، می‌تواند اخراجشان کند، بی‌آن که صدایشان به جایی برسد…