فریاد انقلاب از کویر

در روزگاری که عدالت فقط یک کلمه بود و خفقان فضای کشور را فرا گرفته بود مردم در انتهای کانون  توجه قرار داشتند. محرومیت تا عمق زندگی مردم رسوخ کرده بود و دریغ از اندکی توجه.

 ثروت های کشور هرروز بیشتر به حلقوم  کشورهای  استعماری ریخته می شد و در مقابل نداری  نصیب مردم.  تا این که مردی از جنس  خود مردم  صدای اعتراضشان را به گوش  سردمداران  حکومت رساند و جرقه ای زده شد تا بلکه آن ها به خود آیند.

هرچه می گذشت صدا ها و فریاد ها بیشتر می شد، سخنرانی  های کوبنده امام  راحل لرزه بر پایه های حکومت شاه انداخت و بیانیه های تند ایشان علیه رژیم دست به دست می شد  تا جانی دوباره بر روح مردم دمیده شود.

بلند شدن صدای انقلاب

هدف و راه مشخص بود.«استقلال و آزادی ». هرچه صدای فریاد انقلاب بلند تر می شد  مردم بیشتر در صف مبارزه می ایستادند از اقصی نقاط کشور. مردان و زنان این دیار هم پا در راهی گذاشتند که به انقلاب ختم شد، یک انقلاب به تمام معنا مردمی.

در روزهایی که فریادها از پایتخت علیه ظلم بلند شد در خراسان جنوبی هم کانون هایی برای انقلابیون و مبارزین ایجاد شد. در بیرجند  هر روز یک اقدام  و یک عمل بود.

مساجد محل  تجمع انقلابیون، سخنرانی و پخش اعلامیه بود. روحانیان هرچه از سوی امام مطرح می شد را به اطلاع مردم می رساندند و مردم هم با حرکت در خیابان ها به تظاهرات  علیه رژیم می پرداختند  و هر چه صدای فریاد ها بلند تر می شد توان نیروهای رژیم  برای مقابله با موج آزادی خواهی مردم کمتر و انقلاب  به پیروزی نزدیک تر می شد،  دیگر زندانی  کردن مبارزان انقلابی  و کشتار مردم راه به جایی نمی برد.

راهپیمایی های مردمی خراسان‌جنوبی ها علیه رژیم شاهنشاهی

شهدای انقلاب

خون شهیدانی چون سورگی ، سندروس ، صبیانی ، مهدوی و … نیرو و انرژی وصف ناشدنی به مردم در ادامه راهشان داده بود.

صدای انقلاب در دیگر نقاط این مرز و بوم هم بلند بود. مردم قاین پرشور در تظاهرات  انقلابی حضور داشتند. فردوس ، زیرکوه ، نهبندان ، سرایان ، طبس و … هم هر روز رنگی دیگر به خود می گرفت.

وحدت مردمی موج می زد. زن و مرد و پیر و جوان نداشت. فریاد سال ها سکوت در گلو مانده، بلند بود و تا جایی ادامه یافت که سرنوشت دیگری برای مردم رقم خورد.

انوار انقلاب

بهمن که رسید دیگر انوار انقلاب از پشت دیوار سیاه تاریکی  رخ نشان داد و با ورود  امام خمینی (ره) نهال انقلابی که به دست  معمار کبیر انقلاب کاشته و با خون شهیدان آبیاری شده بود، به گل پیروزی نشست و حالا پس از گذشت ۴۵ سال از آن روزهای پر التهاب، درخت انقلاب تنومند شده و هر روز بیشتر ریشه می دواند تا مبادا گزندی از طوفان های زمانه ببیند.

حالا هر روز زنجیره اتحاد مردم محکم تر می شود و فریاد های استکبار ستیزی  بلند تر و این را دوباره  در ۲۲ بهمن پیش رو هم شاهد خواهیم بود.